Τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι πολλά καί μάλιστα εἶναι ὅλα εὐεργετικά γιά τούς ἀνθρώπους. Εἶναι σημεῖα τῆς παρουσίας του καί τῆς φιλανθρωπίας του. Αὐτά κράζουν καί βοοῦν, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦρθε στόν κόσμο. Ἦρθε γιά νά σώσει τόν κόσμο. Ἀπό τό τόσα πολλά θαύματα, πού ἔκανε, δύο φαίνονται νά εἶναι τιμωρητικά, ὅμως ἀφοροῦν τήν ἄψυχη φύση. Τό ἕνα εἶναι πού ἐξήρανε τήν ἄκαρπη συκιά καί τό ἄλλο πού ἐπέτρεψε στούς δαίμονες νά βγοῦν ἀπό ἕναν βασανισμένο ἄνθρωπο καί νά μποῦν στούς χοίρους, πού ἔβοσκαν ἐκεῖ κοντά. Ἔτσι ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων ὥρμησε πρός τόν γκρεμό, ἔπεσαν στή λίμνη τῆς Γαλιλαίας καί πνίγηκαν μέσα στό νερό. Αὐτά τά δύο φαίνεται νά εἶναι τιμωρητικά, ὅμως ἔχουν μέσα τους μεγάλη ὠφέλεια γιά ὅλους μας. Δέν εἶναι τῆς ὥρας νά ἀσχοληθοῦμε περισσότερο μέ αὐτά.
Ἕνα ἀπό τά εὐεργετικά θαύματα τοῦ Κυρίου, πού ἔκανε στήν Καπερναούμ, εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου. Εἶναι ἐκείνη ἡ περίπτωση, πού λόγῳ τῆς πολυκοσμίας, κάποιοι ἀνέβασαν τόν παράλυτο στήν σκεπή καί ἀπό ἐκεῖ τόν κατέβασαν μπροστά στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος θεράπευσε τόν παράλυτο καί στήν ψυχή καί στό σῶμα. Πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού εἶδαν ἤ πληροφορήφηκαν τό θαῦμα. Ὅλοι αὐτοί δόξασαν τόν Θεό, πού ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στούς ἀνθρώπους.
Τά λόγια αὐτά μᾶς ὑποδεικνύουν τό θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας μας. Θά δοῦμε ποιά ἐξουσία ἤ καλύτερα ποιές ἐξουσίες ἔδωσε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, γιατί δέν εἶναι μία ἀλλά πολλές οἱ ἐξουσίες, πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός.
Πρώτη περίπτωσις:
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του γράφει: Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ. Τά λόγια αὐτά εἶναι στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του καί μέσα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού διαβάζουμε κατά τήν πασχαλινή θεία Λειτουργία.
Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ἐξουσία, νά γίνουμε παιδιά του. Εἶναι κάτι πολύ σπουδαῖο, πολύ μεγάλητιμή καί ἐξουσία. Ἄν ὁ γυιός ἑνός ἐπιγείου ἄρχοντα ἔχει ἐξουσία καί δύναμη, φαντασθῆτε πόση εἶναι ἡ ἐξουσία τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, τοῦ οὐρανίου ἄρχοντα, πού εἶναι ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων. Σέ ποιούς ὁ Θεός ἔδωσε τήν ἐξουσία; Σ᾿ αὐτούς πού δέχθηκαν τόν Χριστό, πού τόν πίστευσαν ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὅτι εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Εἶναι Κύριος, γιά νά τόν ὑπακοῦμε, νά ἐφαρμόζουμε πιστά τίς ἐντολές του, ὅπως ὁ κάθε δοῦλος ἐκτελεῖ πιστά πάντοτε τό θέλημα τοῦ κυρίου του. Πιστεύουμε αὐτό πού ὁμολόγησε ὁ Θωμᾶς ὀκτώ ἡμέρες μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ: Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου.Ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας ἀποκειμένη σ᾿ Αὐτόν καί στηριζόμαστε σ᾿ Αὐτόν.
Ὅσοι τόν δέχθηκαν, δοῦλοι ἤ ἐλεύθεροι, Ἕλληνες ἤ βάρβαροι, ἄσοφοι ἤ σοφοί, γυναῖκες ἤ ἄνδρες, παιδιά ἤ γέροντες, πλούσιοι ἤ φτωχοί, ὅλοι ἀξιώνονται αὐτῆς τῆς τιμῆς. Ὅσοι τόν δέχθηκαν καί παραδέχθηκαν τήν διδασκαλία του. Σέ ὅλους δίνει-χαρίζει τό δικό του ἀξίωμα. Ἐκεῖνος εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀληθινός, ἐμεῖς γινόμαστε θετοί, λόγῳ φιλανθρωπίας.
Πολλοί ἄνθρωποι υἱοθετοῦν παιδιά, ὅταν δέν ἔχουν. Ἐάν μάλιστα κάποιος ἔχει ἕνα μόνο παιδί, χαίρεται γιαὐτό, γιατί αὐτός μόνος θά κληρονομήσει τά πάντα καί δέν θά χρειασθεῖ νά μοιρασθεῖ μέ ἄλλον τήν κληρονομιά, ὥστε νά γίνει φτωχότερος (λένε κάποιοι ἀπό τούς ἑρμηνευτές τῶν Ἁγίων Γραφῶν). Ὅμως δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα μέ τόν Θεό. Ἔστειλε τόν Υἱό του τόν μονογενῆ στόν κόσμο, γιά νά μή εἶναι μόνος, ἀλλά γιά νά υἱοθετηθοῦν καί ἄλλοι ἀδελφοί.
Στήν Κυριακή Προσευχή, στό Πάτερ ἡμῶν, ὁ Κύριός μας μᾶς δίδαξε ὅτι πρέπει νά προσευχώμαστε καί πῶς πρέπει νά προσευχώμαστε καί μάλιστα νά ἀποκαλοῦμε τόν ἐπουράνιο Θεό πατέρα μας. Αὐτό καί ἄν δέν εἶναι μεγίστη τιμή καί ἐξουσία.
Κάποτε στά ἀνάκτορα τῆς Ἀγγλίας μία πριγκίπισσα θεώρησε τόν ἑαυτό της προσβεβλημένο ἀπό μία κυρία τῶν τιμῶν, ἀπό μία ἀκόλουθό της, τελικά ἀπό μία ὑπηρέτριά της. Πρόσεξε, τῆς εἶπε μέ αὐστηρό τόνο καί κουνώντας τό δάκτυλό της. Ὁ πατέρας σου εἶναι ὑπηρέτης καί δοῦλος τοῦ πατέρα μου. Κι᾿ ἐκείνη πολύ εὔστοχα καί μέ παρρησία τῆς ἀπάντησε: Κι᾿ ἐσύ καλή μου κυρία, μή λησμονεῖς, πώς ὁ πατέρας σου, ὁ βασιλιάς, εἶναι δοῦλος τοῦ ἐπουράνιου πατέρα μου, τοῦ Θεοῦ μου.
Αὐτό μή μᾶς διαφεύγει ποτέ, ὅτι δέν εἴμαστε ἁπλοῖ ἄνθρωποι, παρακατιανοί, δίχως ἀξία. Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, κάτι πού εἶναι μεγίστη ἐξουσία γιά μᾶς τούς χριστιανούς. Προσοχή λοιπόν στή ζωή μας, μή λερώσουμε τό ὄνομά μας, τήν καταγωγή μας, μή προσβάλουμε τόν Πατέρα μας. Νά κρατήσουμε τήν ἀξιοπρέπειά μας.
Ἄλλη ἐξουσία:
Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο κατ᾿ εἰκόνα του. Τόν στόλισε μέ χαρίσματα, δυνάμεις, τούς ἔδωσε ἐξουσία πάνω στά ὑπόλοιπα δημιουργήματα. Βασιλέα τῆς κτίσεως τόν ἔκανε. Ἔτσι ὁ ἀδύναμος, ὁ μικρός ἄνθρωπος ὑπέταξε τίς θάλασσες καί τούς ὠκεανούς μέ μικρές βαρκοῦλες ἤ τεράστια ὑπερωκεάνια. Κατέκτησε τούς αἰθέρες μέ τά ἀεροσκάφη. Ἔγινε ἀστροναύτης, πέταξε στό σύμπαν, πάτησε σέ ἄλλους πλανῆτες. Πέτυχε πράγματα, πού φαινόταν ἀφάνταστα καί ἀδιανόητα.
Ὑπάρχουν δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ μέ περισσότερα καί μεγαλύτερα σωματικά χαρίσματα ἀπό τόν ἄνθρωπο. Π.χ. τό λιοντάρι εἶναι πιό δυνατό, ὁ ἀετός βλέπει πολύ καλύτερα. Ὁ ἐλέφαντας σηκώνει περισσότερο βάρος. Ἡ καμήλα ἀντέχει πολύ περισσότερο στή ζέστη, στήν πείνα καί στήν δίψα. Τό ἐλάφι τρέχει γρηγορότερα. Ὁ σκύλος ἔχει ὀξύτερη ἀκοή, κλπ. Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος τά ἔθεσε ὅλα αὐτά κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του καί ἔγινε βασιλιάς τους. Εἶναι ἡ κορωνίδα καί ὁ βασιλιά τῆς κτίσεως.
Πάρα πολύ ὡραῖα μᾶς τό λέει ὁ ὄγδοος (Η΄) ψαλμός τοῦ Δαβίδ: Τί ἔστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκει αὐτοῦ; ἤ υἱός ἀνθρώπου ὅτι ἐπισκέπτει αὐτόν; Ἠλάττωσας αὐτόν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους, δόξῃ καί τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν καί κατέστησας αὐτόν ἐπί τά ἔργα τῶν χειρῶν σου. Πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ, πρόβατα καί βόας ἁπάσας, ἔτι δέ καί τά κτήνη τοῦ πεδίου. Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί τούς ἰχθύας τῆς θαλάσσης, τά διαπορευόμενα τρίβους θαλασσῶν.
Πιό ἁπλᾶ: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος μπροστά στά σπουδαῖα δημιουργήματά σου, ὥστε νά καταδέχεσαι νά τόν ἐνθυμῆσαι καί πολύ περισσότερο ποιά ἀξία ἔχει, ὥστε νά τόν ἐπισκέπτεσαι τόσο πατρικά; Ἕνα σημεῖο, ἕνα σημαδάκι εἶναι, ἕνα μηδενικό μπροστά σ᾿ αὐτά πού ἔκανες. Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, λέει σέ ἄλλο σημεῖο ἡ Ἁγία Γραφή. Τόν ἔκανες λίγο κατώτερο ἀπό τούς ἀγγέλους σου, μέ δόξα καί τιμή τόν στεφάνωσες, μέ τό νά τόν ἐγκαταστήσεις βασιλέα πάνω σέ ὅλα τά δημιουργήματά σου. Ὅλα δηλαδή τά ὑπέταξες κάτω ἀπό τά πόδια του, ὄχι μόνο τά κατοικίδια ζῶα, τά πρόβατα καί τά βόδια, ἀλλά καί τά ἄγρια ἀτίθασα θηρία τῆς ὑπαίθρου, τά ταχύτατα πτηνά τοῦ οὐρανοῦ καί τά ψάρια τῆς θάλασσας, πού διασχίζουν τούς ἀπρόσιτους ὑδάτινους δρόμους τῶν θαλασσῶν.
(Ἐδῶ ὁ ψαλμωδός θαυμάζει τήν συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ). Σ᾿ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου τό κεφάλι ἔβαλε λαμπρό βασιλικό στεφάνι. Τόν ἔκανε βασιλιά καί κορωνίδα τῆς φύσεως.
Τά πιό πάνω τά βλέπουμε καί στήν δημιουργία τῶν πρωτοπλάστων. Διαβάζουμε στό βιβλίο τῆς Γενέσεως κεφ. 1, στίχος 26: Ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς.
Ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο τό χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης. Τήν ἐξουσία νά κυβερνάει καί νά κατευθύνει ψυχές. Θεῖο χάρισμα, χάρις ἁγία, τό σπουδαιότερο καί τιμιώτερο ἀπό ὅλα τά ἄλλα, ἀπό ὅλες τίς ἐπίγειες ἐξουσίες. Γιαὐτό καί τό ἱερατικό ἀξίωμα λέγεται ἀγγελικό. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἕνα μέγα καί συνεχές θαῦμα, πού ἀπεργάζεται ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι δέχονται ἀπό τόν Θεό αὐτήν τήν ἐξουσία, γίνονται τρόπων μέτοχοι καί θρόνων διάδοχοι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Εἶναι πολύ σπουδαῖα, μέχρι καί φοβερά αὐτά πού λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Οἱ τήν γῆν οἰκοῦντες καί ἐν ταύτῃ ποιούμενοι τήν διατριβήν, τά ἐν οὐρανοῖς διοικεῖν ἐπετράπησαν καί ἐξουσίαν ἔλαβον, ἥν οὔτε ἀγγέλοις οὔτε ἀρχαγγέλοις ἔδωκεν ὁ Θεός.
Ἔχουμε τήν ἐξουσία, τήν δύναμη καί τήν ἱκανότητα νά τελοῦμε τά Ἅγια Μυστήρια, τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, τήν Θεία Εὐχαριστία. Νά συνεχίζουμε τόν Μυστικό Δεῖπνο, πού ἐτέλεσε ὁ Χριστός στό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ. Εἶναι φοβερό καί ἀσύλληπτο, δέν τό χωράει ἀνθρώπινος νοῦς, οὔτε ποτέ μποροῦσε κανείς νά τό διανοηθεῖ, ἄν δέν ἔκαμνε καί δέν τό δίδασκε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, νά ἔχεις μπροστά σου ψωμί καί κρασί καί σέ μιά στιγμή, μέ ἕναν λόγο τοῦ Ἱερέως, νά γίνεται σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Ἔχουμε τήν ἐξουσία νά συγχωροῦμε ἁμαρτίες, κάτι πού μόνο ὁ Θεός κάνει. Ἔχουμε τήν ἐξουσία νά ἐλευθερώνουμε ψυχές ἀπό τά νύχια καί τά δόντια τοῦ θηρίου, πού λέγεται διάβολος. Νά τίς ἁρπάζουμε ἀπό τήν κόλαση καί νά τίς προσφέρουμε στόν Θεό, νά τίς βάζουμε στόν παράδεισο. Ὅποιες ἁμαρτίες συγχωροῦμε, τίς συγχωρεῖ καί ὁ Θεός. Ὅσες δέν τίς συγχωροῦμε, οὔτε ὁ Θεός τίς συγχωρεῖ. Ὁπότε, γιά νά συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας στόν Ἱερέα θά προσφύγουμε, κάτω ἀπό τό πετραχήλι του θά γονατίσουμε. Δέν θά πᾶμε οὔτε στήν Παναγία, οὔτε στούς ἁγίους ἤ στίς εἰκόνες. Κανείς ἄλλος ἐκτός ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει αὐτήν τήν ἐξουσία.Ἴσως ἀκούγεται παράξενο στά αὐτιά μας, εἶναι ὅμως ἀληθινό. Ἐμεῖς διά τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, καθορίζουμε σέ ποιῶν ἀνθρώπων τίς ψυχές θά μπεῖ ὁ Χριστός καί σέ ποιές ὄχι. Αὐτά πού κάτω ἐργάζονται οἱ Ἱερεῖς, αὐτά ἐπάνω στόν οὐρανό ἐπικυρώνει ὁ Θεός.
Ἄλλη περίπτωσις: Ἔχουμε τήν ἐξουσία νά εἴμαστε συνεργοί Θεοῦ. Συνεργοί γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τό εἴπαμε πιό πάνω. Τώρα θά ποῦμε τό ἄλλο, συνεργοί Θεοῦ εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, μπορεῖ νά κάνει πάντα. Πάντα δύνασαι, λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐδέν. Δέν ὑπάρχει κάτι πού δέν μπορεῖ νά τό κάνει. Ἐκ τοῦ μηδενός καί μόνο μέ τόν λόγο του ἔκανε τά πάντα, τόν κόσμο ὅλο. Γιά νά δείξει τήν ἀνωτερότητα τοῦ ἀνθρώπου, δέν ἀρκέσθηκε στόν λόγο του, ἀλλά καί ἐνήργησε. Ἔπλασε τόν Ἀδάμ ἀπό χῶμα καί ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ δημιούργησε τήν Εὔα. Ἀκόμη, ὅπως ἔλεγε ὁ Τίμιος Πρόδρομος στά πλήθη πού πήγαιναν νά βαπτισθοῦν, δύναται ὁ Θεός ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. Ὁ Θεός καί ἀπό τίς πέτρες ἀκόμη μπορεῖ νά κάνει παιδιά. Καί ὅμως δέν τό κάνει, δέν φέρνει παιδιά στόν κόσμο, ἄν δέν τό θέλει ὁ ἄνθρωπος. Τόση ἐξουσία ἔδωσε στόν ἄνθρωπο, τόσο πολύ τόν ἐτίμησε. Ἄν δέν τό θέλει ὁ ἄνθρωπος, δέν γεννιοῦνται, δέν ἔρχονται παιδιά στόν κόσμο. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος συνδημιουργός μέ τόν Θεό. Εἶναι ἡ τεκνογονία κάτι μεγάλο, σπουδαῖο, ἅγιο, ἀφοῦ δι᾿ αὐτῆς σώζεται ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἀκόμη διαβάζουμε στά ἱερά Εὐαγγέλια, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔδωσε ἐξουσία στούς μαθητάς του, τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Σέ ἄλλο σημεῖο λέει, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατά πνευμάτων ἀκαθάρτων... καί θεραπεύειν πᾶσαν νόσον. Καί ἀλλοῦ πάλι γράφει ὁ Ματθαῖος, ὅτι ὁ Κύριος ἔδωσε τίς παρακάτω παραγγελίες: Νά θεραπεύετε τούς ἀρρώστους, νά γιατρεύετε τούς λεπρούς, νά ἀνασταίνετε τούς νεκρούς, νά κάνετε καλά τούς δαιμονισμένους.
Στό τέλος τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου διαβάζουμε: Μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θά διώχνουν δαιμόνια, θά ὁμιλοῦν νέες γλῶσσες, καί ἄν πιάνουν φίδια στά χέρια τους ἤ πίνουν κάτι δηλητηριῶδες, δέν θά παθαίνουν τίποτε. Θά βάζουν τά χέρια τους πάνω σέ ἀρρώστους καί θά τούς θεραπεύουν.
Ὅλα αὐτά συνέβησαν καί ἐξακολουθοῦν νά συμβαίνουν μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἐπιτέψτε μου νά ἀναφέρω κάποια παραδείγματα.
Θαύματα πολλά ἔκαμναν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Θαυματουργοῦσε ἀκόμη καί ἡ σκιά τοῦ Πέτρου καί τά μαντήλια τῶν Ἀποστόλων. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀνέστησε τήν Ταβιθᾶ στήν Ἰόπη, ἐνῷ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τόν νεαρό Εὔτυχο στήν Τρωάδα.
Ἔρριχναν τούς ἁγίους στά θηρία κι᾿ ἐκεῖνα δέν τούς πείραζαν, δέν τούς ἔτρωγαν. Αὐτό εἶχε ὑπ᾿ ὄψι του ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος καί σκεπτόταν μήπως, ὅταν τόν ρίξουν στά λιοντάρια, στό κολοσσαῖο τῆς Ρώμης, ἐκεῖνα δέν τόν φᾶνε. Ἔτσι ἔγραψε στήν ἐπιστολή του πρός Ρωμαίους, καί ἄν ἀκόμη ἐκεῖνα δέν θέλουν, ἐγώ θά τά κολακεύσω, θά τά παροτρύνω νά μέ φᾶνε.
Κάποια πράγματα ἀπό τήν πρωτομάρτυρα ἁγία Θέκλα. Τήν ἔριξαν σέ ἄγρια θηρία, λεοντάρια καί ἀρκοῦδες, γιά νά τήν κατασπαράξουν. Ἐκεῖνα μόλις τήν πλησίασαν, σταμάτησαν ἀπότομα καί κάθισαν κοντά της. Κουνοῦσαν τήν οὐρά τους καί τῆς ἔγλυφαν τά πόδια, γιατί τήν προστάτευε ἄγγελος Κυρίου, διαβάζουμε στό συναξάρι της.
Τήν ἄλλη μέρα τήν ξαναέριξαν στά θηρία. Μία λέαινα στεκόταν κοντά της καί δέν ἄφηνε κανένα θηρίο, νά τήν πλησιάσει.
Στή συνέχεια τήν πέταξαν σέ μία λίμνη, πού εἶχε σαρκοβόρα ψάρια. Στή στιγμή φωτιά δυνατή ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό καί ἔκαυσε ὅλα τά σαρκοβόρα ψάρια τῆς λίμνης.
Ἄλλη φορά τήν ἔριξαν στή φωτιά. Ἡ ἁγία στάθηκε ὄρθια μέ σηκωμένα τά χέρια καί τά βλέμματα στόν οὐρανό. Τήν ἴδια στιγμή ὁ καθαρός οὐρανός γέμισε σύννεφα βαριά. Ἔπεσε δυνατή βροχή, πού ἔσβυσε τήν φωτιά.
Ἀκόμη τήν ἔριξαν μπροστά σέ δύο ταύρους, τούς ὁποίους προσπαθοῦσαν νά ἐξαγριώσουν, γιά νά τήν σκοτώσουν. Ἐκεῖνοι ὅμως ἔμειναν ἀκίνητοι, δέν τήν πείραξαν καθόλου.
Ἄς θυμηθοῦμε καί τόν ἅγιο Γεώργιο, τόν μεγαλομάρτυρα. Μεταξύ πολλῶν ἄλλων τοῦ ξέσχισαν τίς σάρκες μέ εἰδικό τροχό ἀπό μαχαίρια, τόν ἔριξαν σέ λάκκο μέ ἀσβέστη, τόν ἀνάγκασαν νά βαδίζει μέ πυρωμένα παπούτσια, πού εἶχαν μέσα καρφιά. Ἀπό ὅλα αὐτά διέμεινε σῶος καί ἀβλαβής.
Κάποιος μάγος Ἀθανάσιος ἑτοίμασε δύο ποτήρια μέ ἰσχυρά δηλητήρια, διαφορετικά τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο. Τό ἕνα, ὅποιος τό ἔπινε, τρελενόταν, ἐνῷ μέ τό ἄλλο πέθαινε. Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἤπιε καί τά δύο, χωρίς νά πάθει τίποτε ἀπολύτως. Ἔτσι ἀναγκάσθηκε ὁ μάγος νά ὁμολογήσει πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί αὐτό ἔγινε αἰτία νά τόν ἀποκεφαλίσουν.
Νά θυμηθοῦμε τώρα δύο περιστατικά ἀπό τό μαρτύριο τῆς ἁγίας Παρασκευῆς. Τήν ἔβαλαν σ᾿ ἕνα καζάνι, πού κόχλαζε τό νερό μαζί μέ πίσσα καί λάδι.Ἡ ἁγία δέν καιγόταν, ἀλλά δροσιζόταν ἐκεῖ μέσα. Φάνηκε παράξενο στόν αὐτοκράτορα καί τῆς εἶπε νά τοῦ ρίξει λίγο νερό, γιά νά δεῖ γιατί δέν καίγεται. Πῆρε μέ τήν χούφτα της καί τοῦ ἔριξε στό πρόσωπο. Ἀμέσως κάηκε τό πρόσωπό του καί τυφλώθηκε.
Τήν ὡδήγησαν μέσα στό στάδιο, ὅπου ἐλευθέρωσαν ἕναν δράκοντα, ἕνα τεράστιο φίδι, γιά νά τήν κατασπαράξει. Ἐκεῖνο σάν τήν εἴδε, ὥρμησε κατ᾿ ἐπάνω της. Ἡ ἁγία ἀπό μακρυά τό σταύρωσε κι᾿ ἐκεῖνο, σάν νά τό χτύπησε ἕνα μεγάλο μαχαίρι, κόπηκε στά δύο.
Ἄς δοῦμε καί ἕνα περιστατικό ἀπό τόν ἅγιο Πολύκαρπο, τόν ἐπίσκοπο Σμύρνης.
Σέ ἡλικία 86 ἐτῶν τόν πῆραν καί τόν ἔριξαν στή φωτιά, ἀλλ᾿ οἱ φλόγες ἔκαναν καμάρα καί δέν τόν ἔκαψαν. Σεβάσθηκαν τόν γηραιό ἐπίσκοπο. Αὐτούς πού σεβάσθηκαν τά ἄγρια θηρία καί ἡ φωτιά, δέν σεβάσθηκαν οἱ ἄνθρωποι. Γιά μιά ἀκόμη φορά ἀποδεικνύεται σωστό αὐτό πού λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες: Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει Θεό μέσα του, πού ζεῖ μακρυά ἀπό τόν Θεό ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμωνιώδης. Μᾶλλον δέ πολύ χειρότερος, ἀφοῦ τά κτήνη σέβονται τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ.
Βλέπουμε λοιπόν, πῶς ὁ Χριστός δέν λέει ψέματα, δέν δίνει ὑποσχέσεις, πού δέν τίς κρατάει. Ὅλα ὅσα εἶπε, ὅσα ὑποσχέθηκε εἶναι ἀλήθεια. Ἐπαληθεύονται καί γίνονται μέ κάθε λεπτομέρια. Ὁ κάθε ἅγιος, εἴτε μάρτυς εἴτε ὅσιος, ἔχει πολλά νά μᾶς πεῖ καί νά μᾶς διδάξει. Ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε τήν δύναμη καί τήν ἐξουσία νά νικοῦμε τά τρία μεγάλα κακά: τόν διάβολο, τόν κόσμο καί τόν κακό ἑαυτό μας, δηλαδή τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τό θέλουμε καί νά χρησιμοποιοῦμε τά ὅπλα, πού Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε.
Ἄς θυμηθοῦμε γιά λίγο τόν ἀπόστολο Παῦλο, πού λεει, ὅτι σέ ὅλους ἔδωσε ὁ Θεός χαρίσματα, ἀνάλογα μέ τήν δεκτικότητα καί τήν πίστη τοῦ καθενός. Πόσο πλησιάζουμε τόν Θεό καί μέ ποιό σκεῦος κρατώντας στά χέρια τόν πλησιάζουμε. Ἄλλος πλησιάζει μέ μικρό ποτήρι, πού ἔχει μέγεθος δαχτυλήθρας. Ἄλλος ἔχει σάν τό ποτήρι τοῦ καφέ ἤ τοῦ νεροῦ, κάποιος ἄλλος κρατάει κανάτα καί κάποιος ἄλλος πλησιάζει μέ βαρέλι. Ἀνάλογα μέ αὐτά καί ὁ Θεός δίνει τήν χάρη του καί τήν εὐλογία του, θά γεμίσει τό δοχεῖο, πού κρατᾶμε στά χέρια μας.
Ὥστε, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε ὅλοι μας χαρίσματα καί ἐξουσίες ἀπό τόν Θεό. Δέν εἴμαστε ἄνθρωποι ἁπλοῖ καί παρακατιανοί. Δέν εἴμαστε φτωχοσυμπέθεροι. Τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν, εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἀθηναίους, ἐπάνω ἀπό τόν Ἄρειο Πάγο. Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀνήκουμε στή γενιά του. Δέν εἴμαστε γαλαζοαίματοι, ὅπως ἔτσι θεωροῦσαν τούς βασιλεῖς καί τούς εὐγενεῖς τῆς Ἀγγλίας καί τῆς Γαλίας. Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Μέσα μας ρέει αἷμα Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄν σκεφτοῦμε πόσες φορές κοινωνήσαμε, πόσο Αἷμα Χριστοῦ δεχθήκαμε μέσα μας, ὁλόκληρα ἅγια Ποτήρια θά γεμίζαμε, φιάλες ὁλόκληρες μέ Αἷμα Χριστοῦ θά κάμναμε.
Ἕνα τροπάριο τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου λέει: Συγγενοῦς οἰκειότητος μή ἐπιλάθῃ, Δέσποινα. Παναγία μου, μή ξεχνᾶς ἐμᾶς τά παιδιά σου, ἐμᾶς πού εἴμαστε συγγενεῖς σου. Ἔχουμε συγγένεια ἐξ αἵματος μέ τήν Παναγία. Μέσα μας ρέει τό θεωμένο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού πῆρε ἀπό τήν Παναγία καί τό ὁποῖο παίρνουμε ἐμεῖς διά τῆς θείας Κοινωνίας. Αὐτό εἶναι ἡ δύναμή μας, ἡ χάρις, ἡ εὐλογία καί ἡ ἐξουσία πού ἔχουμε ἀπό τόν Θεό. Νά προσέξουμε πάρα πολύ, ὅλα ὅσα μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά τά χρησιμοποιοῦμε, ὄχι γιά τήν κόλασή μας, (γιατί δυστυχῶς αὐτό γίνεται πολλές φορές), ἀλλά γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τό καλό τῶν ἄλλων.
Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε νά ζήσει ἁρμονικά μέσα στόν παράδεισο. Ἁρμονικά μέ τόν Θεό, τόν συνάνθρωπό του καί τήν φύση. Εὐτυχισμένος θά ἐργαζόταν γιά τήν προστασία τοῦ παραδείσου. Ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάττειν, ἦταν ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Μιά χαρούμενη καί ὑγιεινή γυμναστική θά ἔκαμνε, αὐτό θά ἦταν ἡ ἐργασία του, καί θά εἶχε τά πάντα στήν διάθεσή του. Ἡ ἔννοια τῆς ἔλλειψης ἤ τῆς στέρησης δέν θά ὑπῆρχε ποτέ στή ζωή του. Ὅλα θά ἔφταναν καί θά περίσσευαν.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν ἔμεινε ἱκανοποιημένος μέ αὐτά. Θέλησε περισσότερα, ὄχι γιατί πραγματικά τά εἶχε ἀνάγκη, ἀλλά ἀπό ἐγωϊσμό καί ματαιοδοξία. Ἔκανε κατάχρηση τῆς ἐξουσίας, πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἔτσι ἔχασε τόν παράδεισο.
Καί σήμερα ἀπό ἀπληστία κάνει τό ἴδιο καί χειρώτερο. Ἐπιδιώκει νά πλουτίσει περισσότερο, ἀπό ὅσο χρειάζεται, γιά νά ἱκανοποιήσει τίς πραγματικές του ἀνάγκες. Καί σήμερα κόβει τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Ὑπερβαίνει δηλαδή τίς δυνατότητες τῆς γῆς. Ἀντλεῖ περισσότερο νερό ἀπό τήν δυνατότητα τῆς γῆς νά ἀναπαράξει. Σκορπίζει περισσότερα καυσαέρια ἀπό τήν δυνατότητα τῆς ἀτμόσφαιρας νά αὐτοκαθαριστεῖ. Τρώει περισσότερο κρέας ἀπό τήν δυνατότητα ἀναπαραγωγῆς τῶν ζώων. Κόβει δέντρα πολύ περισσότερα ἀπό τήν δυνατότητα τῆς ἀναπλήρωσής των. Μέ αὐτά δημιουργήσαμε τήν λεγόμενη οἰκολογική κρίση.
Βασιλιάς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἔχει ἐξουσία ἐπάνω στή φύση, ἀλλά πρέπει νά τόν χαρακτηρίζει μιά πατρική καί προστατευτική διάθεση. Νά νοιάζεται γιά τήν εὐημερία τοῦ λαοῦ του. Νά φροντίζει νά τόν προστατέψει ἀπό κάθε ἐχθρό. Δυστυχῶς ὅμως δέν φέρθηκε σάν καλός βασιλιάς, ἀλλά σάν ἐκμεταλλευτής καί κατακτητής, σάν τύρανος. Ἔτσι φτάσαμε στό σημεῖο νά καταστρέφουμε καί νά χάνουμε τήν φύση.
Ἡ καταδυναστευτική διάθεση τοῦ ἀνθρώπου δέν σταματάει στήν φύση. Προχωράει καί στόν συνάνθρωπό του, καί ἔτσι ἐξελίσσεται σέ κανιβαλισμό. Ἴσως δέν τρώει ἀνθρώπινο κρέας, ὅπως παλαιότερα. Ὅμως ἄνθρωπος καταδυναστεύει τόν συνάνθρωπό του μέ πολλούς καί ποικίλους τρόπους. Κυβερνῆτες καταπιέζουν τούς λαούς τους, ἐργοδότες ἐκμεταλλεύονται τούς ἐργάτες τους, πλούσιοι τούς φτωχούς ἤ τούς λιγότερο πλούσιους. Καί φυσικά τό πρόβλημα ξεκινάει ἀπό τόν παράνομο πλουτισμό, ἀπό τήν ἀπληστία καί τήν ματαιοδοξία. Λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἐξουσία, πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, μετατρέπεται σέ διακονία τῶν ἀνθρώπων καί τῆς φύσεως. Προστατεύουμε καί περιποιούμεθα τήν φύση, τό βασίλειό μας, τό σπίτι μας, τήν πηγή τῆς ζωῆς μας. Συμπάσχουμε μέ κάθε ἄνθρωπο, πού ἀσθενεῖ καί δοκιμάζεται.
Οἱ σκέψεις αὐτές μᾶς μεταφέρουν στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Ε΄Κυριακῆς τῶν νηστειῶν. Τά δύο ἀδέλφια, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, παιδιά τοῦ Ζεβεδαίου, πλησιάζουν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί ζητοῦν μία χάρη. Ὅταν θά ἔλθει μέ τήν δόξα του, νά τούς δώσει ἀξιώματα, θέσεις τιμητικές, πρωτοκαθεδρίες νά καθήσει ὁ ἕνας στά δεξιά καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά του στή Βασιλεία του. Τότε ὁ Κύριος μεταξύ τῶν ἄλλων τούς εἶπε: Ξέρετε ὅτι αὐτοί πού θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν, ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω τους, καί οἱ ἄρχοντές τους τούς καταδυναστεύουν. Σ᾿ἐσᾶς ὅμως δέν πρέπει νά συμβαίνει αὐτό, ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας πρέπει νά γίνει ὑπηρέτης σας, καί ὅποιος ἀπό σᾶς θέλει νά εἶναι πρῶτος, πρέπει νά γίνει δοῦλος ὅλων.
Ἡ φιλαρχία καί ἀρχομανία, ἡ ἐμπαθής ἐπιθυμία γιά τήν κατάκτηση τῆς ἐξουσίας, ἐπιτυγχάνεται μέ ἄδικα μέσα καί ἄνομους τρόπους καί ἀσκεῖται μέ χυδαῖο τρόπο, μειωτικό, προσβλητικό καί καταπιεστικό.
Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος γιά τέτοιους ἄρχοντες, φτωχέ λαέ, δέν σέ πονοῦν ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἀλλά ἐκμεταλλεύονται τά βάσανά σου. Σέ χειροτονία ἐπισκόπου στήν Κωνσταντινούπολη ἔλεγε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος: Ἡ ἐμπαθής καί παράφορη ἐπιθυμία γιά ἐξουσία, γιά τήν μάταιη ἀνθρώπινη δόξα, γιά τήν κυριαρχία ἐπάνω στούς ἀδελφούς καί γενικά πάνω στά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου, παραμορφώνει στόν ἄνθρωπο τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, καί τόν κάνει νά προσκυνάει τόν πειραστήν, δηλαδή τόν διάβολο, πού πείραξε τόν ἴδιο τόν Χριστό, πού κυριεύει ζώντων καί νεκρῶν. Θά σοῦ δώσω αὐτήν τήν ἐξουσία, ἐάν πέσεις καί μέ προσκυνήσεις.
Εἶπε ὁ Κύριος, οὐχ οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν. Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν, νά συμβαίνουν αὐτά ἀνάμεσά σας. Δέν πρέπει ἐσεῖς νά κάνετε τέτοια πράγματα. Ἐμεῖς οἱ ὑποτιθέμενοι χριστιανοί, τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν μποροῦμε νά κάνουμε ὅ,τι οἱ ἄπιστοι καί οἱ ἄθεοι. Ἡ δική μας ἐξουσία εἶναι πνευματική, εἶναι διακονία ἀγάπης, νά προσφέρουμε μέ ταπείνωση καί νά θυσιαζώμαστε γιά τούς ἄλλους.
Κάποιος πού δέν πιστεύει, φέρεται σάν τύρανος καί κέρβερος στήν οἰκογένειά του, ἀπότομα στήν σύζυγό του, βάναυσα στά παιδιά του. Δέν μπορεῖ νά κάνει αὐτά καί ἕνας πιστός. Ὁ ἄλλος ἔχει διπλῆ ζωή, διατηρεῖ παράνομο δεσμό. Δέν εἶναι δυνατόν νά ζεῖ ἔτσι καί ἕνας πιστός.
Ἕνας ἄθεος κάνει πολιτικό γάμο, γιατί δέν θέλει νά πατήσει στήν Ἐκκλησία. Μέ γειά του μέ χαρά του, αὐτός εἶναι συνεπής στίς πεποιθήσεις του. Δέν εἶναι ὅμως σωστό νά τό κάνει καί κάποιος πού θέλει νά λέει ὅτι πιστεύει καί μᾶς παριστάνει τόν χριστιανό. Γιά τόν πιστό αὐτό εἶναι ἀδιανόητο. Ὁ πολιτικός γάμος δέν προσφέρει κάτι περισσότερο, πού δέν μπορεῖ νά προσφέρει ὁ θρησκευτικός γάμος.
Εἶναι γνωστό σέ ὅλους, ὅτι μέσα στήν μουσουλμανική θρησκεία οἱ γυναῖκες δέν ἔχουν ἀξία. Οἱ ἄντρες κακοματαχειρίζονται τίς γυναῖκες τους, χωρίς αὐτές νά μποροῦν νά διαμαρτυθοῦν καί νά βροῦν τό δίκαιό τους. Πολλές φορές τίς κακοποιοῦν καί τίς χτυποῦν βάναυσα, ὑπερβολικά. Κάποια ἀλβανή ὑπήκοος ἔχοντας αὐτά ὑπ᾿ ὄψιν ἀπεφάσισε νά βαπτισθεῖ, νά γίνει χριστιανή καί νά παντρευτή ἕναν χριστιανό. Μέ αὐτόν, σκέφθηκε, θά περάσω πολύ καλύτερα. Τό ἀποτέλεσμα; Ἔτρωγε ξύλο ἀπό τόν χριστιανό σύζυγό της!! Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ἡμῖν. Δέν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ νά κάνουμε τέτοια πράγματα, δέν ἐπιτρέπεται. Ποιός μᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα καί τήν ἐξουσία;
Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τήν ἐξουσία, τό εἴπαμε πιό μπροστά, νά εἴμαστε συνεργοί καί βοηθοί του στήν γέννηση παιδιῶν, στόν ἐρχομό νέων ἀνθρώπων στόν κόσμο. Αὐτήν τήν ἐξουσία θά τήν χρησιμοποιοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Ὅπως Ἐκεῖνος ὁρίζει. Δέν μποροῦμε νά σκοτώνουμε τά παιδιά μας. Ποιός μᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα νά γίνουμε δολοφόνοι, ποιός μᾶς ἔδωσε τήν ἐξουσία νά γινώμαστε ἐγκληματίες καί νά γεμίζουμε τούς ὑπονόμους τῶν κλινικῶν καί τῶν νοσοκομείων μέ νεκρά ἔμβρυα; Καί αὐτά, παρακαλῶ, μέσα στήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα σήμερα ὑπολογίζονται 500 χιλιάδες. Ναί, καλά τό ἀκούσατε, 500 χιλιάδες παιδιά γίνονται κομμάτια κάθε χρόνο, ἐπειδή ἔτσι τό θέλουν οἱ ἄσπλαχνοι γονεῖς τους καί κάποιοι ἀσυνείδητοι γιατροί. Δέν εἶναι γενοκτονία Ἑλλήνων ἀπό Ἕλληνες; Ὁ Ἡρώδης πού σκότωσε μόνο 14.000 νήπια, εἶναι ἅγιος μπροστά σέ τέτοιους γονεῖς καί γιατρούς.
Ἀγαπητοί μου,
Τό εἴπαμε καί τό ξαναλέμε, γιά νά τελειώσουμε. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε πολλές ἐξουσίες καί αὐτό περιποιεῖ σέ μᾶς μέγαλη τιμή καί δόξα. Ὅλες αὐτές τίς ἐξουσίες πρέπει νά τίς ἀσκοῦμε ὅπως θέλει ἐκεῖνος πού μᾶς τίς ἔδωσε.
Κάθε χριστιανός μέ τήν βάπτισή του μετέχει στό τριπλό ἀξίωμα τοῦ Κυρίου, στό βασιλικό, προφητικό καί ἀρχιερατικό. Κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς εἶναι βασιλιάς, διδάσκαλος καί ἱερεύς. Ἄν κάποιον πρέπει νά στριμώξουμε, νά τοῦ βάλουμε μυαλό, νά τόν ἀνακαλέσουμε στήν τάξη, αὐτός εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Νά μάθουμε λοιπόν νά γίνουμε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐξουσία πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, νά τήν χρησιμοποιοῦμε γιά τήν δική του δόξα, ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Νά τήν χρησιμοποιοῦμε ἀκόμη γιά τήν διακονία τοῦ ἀδελφοῦ μας καί σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἀμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου