Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου (24-2-2013)

Φαρισαίου φύγωμεν ψυγορίαν...

 πρώτη Κυριακή τοΤριωδίου, γαπητοί μου, εναι φιερωμένη στήν παραβολή τοΤελώνου καί τοΦαρισαίου. Εναι μία παραβολή τοΚυρίου μικρή μέν σέ κταση, λλά τεράστια σέ ξία  καί πνευματικό περιεχόμενο. Μέ ατήν θέλει Χριστός νά δείξει καί λοι μες νά συνειδητοποιήσουμε, τι ἡ ὑπερηφάνεια εναι κάτι πολύ κακό. Εναι πικρή καί γιάτρευτη ρίζα τοκακοστόν νθρωπο. Ατή μς ποξενώνει καί μς κρατάει μακρυά πό τήν γιαστική χάρη τοΘεο. πως πό τήν λλη πλευρά ταπείνωσις εναι τό σωτήριο ντίδοτο στήν καταστροφική πορεία, πού μς δηγεῖ ὁ ἐγωϊσμός. Εναι τό μεγαλύτερο καί χειρότερο μπόδιο γιά τήν σωτηρία μας. 
Ἡ ὑπερηφάνια εναι μία νοσηρή κατάστασις, πού μποδίζει νά καταλάβουμε τι εμαστε μαρτωλοί καί νά πελευθερώσει τήν διάθεση γιά μετάνοια. γωϊσμός καί μετάνοια εναι δύο ννοιες ντελς ντίθετες καί συμβίβαστες μεταξύ τους. μία ναιρετήν λλη. Οπύλες τς ψυχς εναι ρμητικά κλειστές γιά τήν Θεία Χάρη καί κατά συνέπεια εναι δύνατη σωτηρία μας, σο μμένουμε στήν γωϊστική μας περιχάραξη.
περηφάνεια καί γωϊσμός εναι καταστάσεις δαιμονικές, ωσφορικές. Καί περίοδος τοΤριωδίου, ατή πού ρχίζει σήμερα καί θά διαρκέσει βδομντα μέρες, εναι κατ᾿ ἐξοχήν καιρός γώνα κατά τοῦ ἐγωϊστικομας φρονήματος καί σκησις τς μεγάλης ρετς τς ταπεινώσεως. Εναι μονόδρομος τς σωτηρίας μας. 
Ατό σημαίνει, πώς ν δέν γυρίσουμε πίσω, ν δέν μπομε στό δρόμο τς μετανοίας, δέν θά καταλάβουμε τό λάθος μας καί τήν μαρτία μας.  Δέν θά συναντήσουμε ποτέ τόν Θεό, δέν θά χουμε συγχώρηση, δέν θά μς δώσει ποτέ Θεός τό λεός του. Γιατί Θεός χαρίζει τό λεός του καί συγχωρεῖ ἐκείνους, πού ασθάνονται τά λάθη τους καί ζητον τό λεός του. ν συνεχίσουμε τόν δρόμο, πού τώρα βαδίζουμε, δυστυχς ποτέ δέν θά συναντηθομε μαζί του.
λο τό κακό στόν νθρωπο συνοψίζεται σέ μία καί μόνη λέξη: περηφάνεια. Σ᾿ ατήν πού κτρέφει τόν δαιμονικό γωϊσμό. Ατή δέν μς φήνει νά δομε τήν πραγματική μας κατάσταση. ν μπορούσαμε νά τό κάνουμε, τότε θά φρίτταμε γιά τήν κατάστασή μας. Συγκρίνουμε τούς αυτούς μας μέ συγγενες, γνωστούς καί φίλους καί νομίζουμε, τι περέχουμε πό λους ατούς στήν ρετή, στήν καλωσύνη στήν πίστη, στίς γνώσεις, στίς κανότητες.
λεγε μακαριστός π. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης: ν συγκρίνω τόν αυτό μου μέ τούς λλους νθρώπους, νομίζω πώς κάτι εμαι. ν μως τόν συγκρίνω μέ τόν Χριστό, (γιατί Ατός εναι τό μέτρο μας), τότε βλέπω τι εμαι σκουριαμένος ντενεκές.
ς δομε τίς διαφορές νάμεσα στούς δύο ατούς νθρώπους.
φαρισαος περνοσε τόν αυτό του σπουδαο καί καταδικάσθηκε. τελώνης πίστευε, πώς ταν ξιος νά τιμωρηθε, μά Θεός τόν συγχώρησε. Βλέπουμε λοιπόν πώς λλη εναι κρίσις τν νθρώπων καί λλη γνώμη τοΘεο. Γι᾿ ατό νά χαμηλώσουμε, νά κατεβάσουμε τήν δέα πού χουμε γιά τούς αυτούς μας καί νά᾿ μαστε βέβαιοι, τι μες θά εμαστε οκερδισμένοι.
φαρισαος εναι θρησκευτικός τύπος, πού πολλοί θά ζήλευαν γιά τίς ρετές καί τίς γαθοεργίες του. τελώνης θεωρεται μαρτωλός καί παράδειγμα πρός ποφυγήν. μως φαρισαος κατακρίνεται, χι γιά τίς ρετές του, λλά γιατί στηριζόταν στόν αυτό του καί χι στό λεος τοΘεο. Καί τελώνης σφαλς δέν παινεται γιά τήν μαρτωλότητά του, λλά γιατί ασθάνεται τήν ναξιότητά του. 
ταπεινός δέν δικαιώνει τόν αυτό του, σα-σα τόν καταδικάζει. Δέν ζητάει νά τό μείψει Θεός γιά τίς ρετές πού δέν χει, λλά νά τόν λυπηθεγιά τίς μαρτίες του τίς πολλές. 
φαρισαος δέν μποροσε νά συναντήσει τόν Θεό καί νά νοιώσει τήν παρουσία του, γιατί δέν στρεφόταν πρός τόν Θεό, λλά πρός τόν αυτό του. Μς τό λέει Χριστός μέσα στό Εαγγέλιο: φαρισαος στραφείς πρός αυτόν... Τελικά δυστυχής φαρισαος δέν πίστευε στόν Θεό. Οτε πγε στό ναό, γιά νά τόν συναντήσει. Χρειαζόταν ναν πίσημο χρο, γιά νά ατοαποθεωθεκαί νά ατοδικαιωθε. Καί σάν τέτοιο βρκε τό ερόν, τόν Ναό. Κατάλληλο καιρό γιά νά τό κάνει βρκε τήν σεβαστή ρα τς προσευχς. προσπάθεία του ατή ταν νδειξις βαθεις σωτερικς πελπισίας, πού προέρχεται πό τήν δυναμία του νά βρετόνπραγματικό Θεό. 
κόμη φαρισαος ασθάνεται τήν νάγκη νά ξυψώσει τόν αυτό του, γιατί στό βάθος καταλαβαίνει πώς εναι γιά περιφρόνηση. Καί πειδή δέν μπορεπραγματικά νά ξυψώσει τόν αυτό του, χαμηλώνει καί ποβιβάζει, περιφρονεκαί μειώνει τούς λλους νθρώπους καί ατόν τόν τελώνη. Δέν εμαι, επε, πως οἱ ἄλλοι ρπαγες, δικοι, μοιχοί ἤ ὅπως ατός δῶ ὁ τελώνης. 
μως ταπεινώνοντας τούς λλους, τούς πορρίπτει καί ποξενώνεται πό ατούς. Στήν οσία ποκόπτεται πό τόν Θεό, δέν μπορενά τόν συναντήσει, φόσον πομακρύνεται πό τούς νθρώπους. Ἡ ὑπερηφάνειά του τόν κανε ντιπαθητικό στούς νθρώπους, λλά κυρίως καί πρό πάντων παράδεκτο στόν διο τόν Θεό.
γαπητοί μου δελφοί, 
Τό μύνημα τοΕαγγελίου εναι ξεκάθαρο. Θεός γαπάει τόν ταπεινό νθρωπο, στω καί ν χει μαρτίες.Τόν βοηθάει νά καθαριστεκαί νά σωθε. Βδελύσσεται μως τήν ποκρισία στούς ψευτοευλαβες, γιατί ατοί μπαίζουν Θεό καί νθρώπους. 
Μακρυά λοιπόν πό τήν περηφάνεια. Μακρυά πό ,τι μς κάνει νά χάνουμε τήν παφή μας μέ τήν γάπη τοΘεοκαί τν δελφν μας. Νά διδαχθομε πό τήν πονεμένη, λλά ελικρινστάση τοτελώνη καί ς παραδεχθομε ταπεινά νώπιον τοΘεοτήν δυναμία καί θλιότητά μας. 
Πολλοί πό μς εναι φαρισαοι καί καλούμεθα νά γίνουμε τελνες. ταπείνωσις εναι κατάσταση πού γυρεύει πό μς Θεός. Εναι τόπος τς συναντήσεώς μας μέ τόν Θεό.
Ὁ ἀββάς Σισώης φτασε στά τελευταα του, ταν στό τέλος τς ζως του. Τόν ποκαλοσαν λοι τό διαμάντι τς ρήμου. Σάν τό᾿ μαθαν λλοι πολλοί συνασκηταί του πγαν νά τόν δον, νά πάρουν τήν εχή του. Τό πρόσωπό του στραφτε καί τά χείλη του κάτι προσπαθοσαν νά φιθυρίσουν. Σάνα μέ κάποιον κουβέντιαζε. Μέ ποιόν συνομιλες, πάτερ; τόν ρώτησαν. ρθαν οἱ ἄγγελοι νά μέ πάρουν, επε, καί τούς παρακαλνά μέ φήσουν κόμη, γιά νά μετανοήσω καί στερα νά μέ πάρουν. Δέν χεις νάγκη πό μετάνοια, μακάριε Σισώη, γιατί σύ μετανοοσες σέ λη σου τήν ζωή, τοεπαν, θαυμάζοντες γιά τήν ταπεινοφροσύνη του. Δέν ξέρω, δελφοί μου, ν χω βάλει κόμη ρχή μετανοίας καί δύο δάκρυα κύλησαν πό τά μάτια του... Ατά ταν τά τελευταα λόγια του...
ν νας Μέγας Σισώης χει νάγκη μετανοίας, δέν χουμε μες; Γι ᾿ ατό φαρισαίου φύγωμεν ψηγορίαν καί τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ν στεναγμος. Μέσα πό τά βάθη τς πάρξεώς μας νά βγαίνει τελωνικός ναστεναγμός: Θεός λάσθητι μν τος μαρτωλος. μήν.-


Δεν υπάρχουν σχόλια: