Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακή Α΄Λουκᾶ (27-9-2009)

Ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.


            Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό στόν ἀγαπημένο του τόπο, στήν λίμνη τῆς Γενησαρέτ. Ὁ κόσμος εἶναι πολύς καί ὁ θεῖος Διδάσκαλος πρέπει νά τούς διδάξει. Ἔτσι χρησιμοποιεῖ σάν ἄμβωνα τό ψαροκάϊκο τοῦ Πέτρου. Οὔτε ὁ κόσμος νά Τόν ἐξωθεῖ, νά Τόν σπρώχνει, ἀλλά καί ὁ ἴδιος νά ἐλέγχει, νά βλέπει τόν κόσμο μπροστά του. Γιά νά ἀκοῦνε μάλιστα τόσοι πολλοί ἄνθρωποι, χιλιάδες πολλές φορές, φαίνεται ὅτι ὁ Κύριος εἶχε δυνατή, βροντερή φωνή.
 Στό τέλος, ἀφοῦ ἀκολούθησε ἡ θαυμαστή ἀλιεία τοῦ Πέτρου, οἱ δύο δυάδες τῶν ἀδελφῶν, Πέτρου καί Ἀνδρέα, Ἰωάννου καί Ἰακώβου, ἄφησαν τά πάντα, τούς γονεῖς καί τίς οἰκογένειές τους, τά καΐκια καί τήν ἐργασία τους, ἀκόμη καί τά ψάρια πού μόλις πρίν ἀπό λίγο ἔπιασαν καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ οἱ ἀγράμματοι ψαράδες σοφίσθηκαν καί ὑψώθηκαν περισσότερο ἀπό κάθε ἄνθρωπο καί δοξάσθηκαν μέ οὐράνια δόξα.
Ὅπως τούς ψαράδες, ἔτσι κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς μᾶς πλησιάζει ὁ Χριστός καί ἀπευθύνει τήν ἴδια πρόσκληση. Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά πᾶμε κοντά Του. Στήν περίπτωση μέ τόν πλούσιο νεανίσκο, ζήτησε ὁ Κύριος, νά μοιράσει ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς καί νά Τόν ἀκολουθήσει. Ἐκεῖνος ὅμως δέν μπόρεσε νά τό κάνει. Τοῦ φάνηκε πολύ βαρύς, δύσκολος ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι προτίμησε τόν χρυσό καί ἄφησε τόν Χριστό.
Οἱ τέσσερις μαθητές λοιπόν ἄφησαν τά πάντα καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Νά πᾶνε ποῦ; καί νά κάνουν τί; Πῶς θά ζήσουν; Πῶς θά συντηρηθοῦν; Δέν ξέρουν, βαδίζουν στό ἄγνωστο. Τί θά γίνουν οἱ δικοί τους ἄνθρωποι; Τά ἀφήνουν ὅλα στό χέρι τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά Του. Εἶναι αὐτό πού λέμε σέ κάθε θεία Λειτουργία καί ἀποτελεῖ τήν ὑψίστη φιλοσοφία: Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθόμεθα.
Ὁ Πέτρος πῆρε τό μάθημά του καί τήν ἀπόφασή του. Λίγο καιρό γνώριζε τόν Χριστό, μά κατάλαβε πολύ καλά μέ ποιόν ἔχει νά κάνει. Ψάρευε ὅλη τήν νύχτα, κουράσθηκε, δέν ἔπιασε ὅμως οὔτε ἕνα ψάρι. Μέ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐντολή Του γέμισαν τά δίχτυα μέ ψάρια πολλά. Θαμπώθηκε ὁ Πέτρος, ἔμεινε ἔκθαμβος. Τέτοιο πράγμα δέν τό περίμενε.
Πάνω σ᾿ αὐτά πού εἴπαμε, ἀδελφοί μου, μποροῦμε νά κάνουμε δύο σκέψεις.  1) Πολλοί χριστιανοί μας, ὅταν διαβάζουν τήν Ἱερή Ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τρομάζουν καί πανικοβάλλονται. Πῶς θά ζήσουν στά δύσκολα χρόνια τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δέν θά μποροῦν νά πωλοῦν ἤ νά ἀγοράζουν;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολύ εὔκολη. Ὅταν θά δρᾶ ὁ ἀντίχριστος, ὁ Χριστός δέν θά μείνει ἀπαθής, οὔτε θά κάθεται μέ σταυρωμένα τά χέρια. Θά βρεῖ τρόπους πολλούς, γιά νά προστατεύσει καί νά διαφυλάξει τούς πιστούς του, τούς δικούς του ἀνθρώπους. Τό πρόβλημα δέν θά τό ἔχουν οἱ πιστοί στόν Χριστό, ἀλλά οἱ ἄπιστοι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀντιχρίστου.
  Σαράντα χρόνια μέσα στήν ἔρημο οἱ Ἰσραηλίτες οὔτε ἔσπερναν οὔτε θέριζαν. Πέθανε κανείς ἀπό πείνα; Ὄχι. Ὁ Θεός τούς ἔδινε τό μάνα κάθε μέρα καί τά ὀρτύκια. Ἀπό ξερό βράχο ἀνέβλυζε δροσερό νερό γιά ὅλους. Καί ξέρετε τί λεει ἡ Ἁγία Γραφή; οἱ Ἰσραηλίτες ἦσαν δύο ἑκατομμύρια(2.000.000) ἄνθρωποι ἐκτός ἀπό τά κοπάδια τῶν ζώων, πού εἶχαν μαζί τους.
  Στά τριάμισι χρόνια τῆς ξηρασίας ὁ Θεός ἔτρεφε τόν προφήτη Ἠλία μέ τόν κόρακα. Καί μάλιστα ὅταν οἱ ἄλλοι λιμοκτονοῦσαν, ὁ Προφήτης εἶχε κάθε μέρα ψωμί καί κρέας. Αὐτό δέν μπορεῖ νά τό ξανακάνει ὁ Θεός;
 Ἄλλη περίπτωση:Εἶναι ποτέ δυνατόν μέ πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια νά χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι; καί ὅμως ὁ Χριστός τό ἔκανε μέσα στήν ἔρημο. Τί θά Τόν ἐμποδίσει νά τό ἐπαναλάβει;
 Πῶς ἔζησε ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία  ἐπί σαράντα ἑπτά χρόνια μέσα στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου; Ἀπό ποῦ ἔβρισκε τήν τροφή της;
 Σήμερα ὁ ἀπόστολος Πέτρος κουράσθηκε, ἀλλά τίποτε δέν κατόρθωσε. Τά  ψάρια τοῦ τά ἔδωσε ἕτοιμα ὁ Χριστός, τοῦ τά ἔκανε δῶρο.
 Ὅπως σέ τόσες πολλές περιπτώσεις ἐπενέβη καί ἐνήργησε ὁ Χριστός, ἔτσι, ὅταν ἔρθει ἐκεῖνος ὁ καιρός, θά κάνει πάλι αὐτό πού Ἐκεῖνος νομίζει. Ἐμεῖς ἕνα νά ἔχουμε κατά νοῦν. Ὅ,τι καί ἄν γίνει νά μείνουμε πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στόν Χριστό. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σ᾿ Αὐτόν.
 Τήν πρόσκληση, πού ἔκανε ὁ Χριστός στόν Πέτρο καί στούς ἄλλους μαθητές, τήν ἀπευθύνει καί σέ μᾶς. Ἐκεῖνοι ἄφησαν τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησαν. Ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνουμε; τί νά τοῦ προσφέρουμε; τί ζητάει ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός;
   Πρῶτα-πρῶτα ὅ,τι ζητάει δέν τό θέλει γιά τόν ἑαυτό Του. Θά εἶναι πάντοτε γιά τό δικό μας καλό. Ζητάει νά διαθέσουμε χρόνο γιά τήν προσευχή καί τόν Ἐκκλησιασμό μας. Νά διαθέσουμε ἀπό τόν χρόνο μας, ἀπό τήν ἀνάπαυσή μας ἀκόμη καί ἀπό τήν διασκέδασή  μας στήν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων. Ζητάει νά ἀνοίξουμε τό πορτοφόλι μας καί νά προσφέρουμε  ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη. Ζητάει νά τοῦ δώσουμε κάποιο ἀπό τά παιδιά μας, πού ἐπιθυμεῖ νά ἱερωθεῖ, νά γίνει μοναχός, νά γίνει ἱεραπόστολος. Γιατί ἐμποδίζουμε τά παιδιά μας νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό; Τέτοιοι χριστιανοί εἴμαστε; Τέλος ζητάει τό πιό πολύτιμο πού ἔχουμε καί διαθέτουμε: τήν καρδιά μας. Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν. Τήν καρδιά μας, πού εἶναι βρώμικη, πού τήν καταντήσαμε στάβλο, πού τήν κάναμε φωλιά ἀγρίων θηρίων, αὐτήν τήν καρδιά μας νά Τοῦ τήν προσφέρουμε, γιά νά τήν καθαρίσει καί νά τήν ἁγιάσει, νά τήν κάνει νύμφη τοῦ οὐρανοῦ. Ἀμήν.-

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν (18-9-2011)


 Ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ.

Μία παράξενη διακήρυξη, ἕνα παράλογο διάγγελμα ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τόν Κύριο, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Ὅταν κάποιος θέλει νά ἀποκτήσει ὀπαδούς, νά τόν ἀκολουθήσουν οἱ ἄνθρωποι, νά ἀποκτήσει ρεῦμα καί ψηφοφόρους, μόνο τάζει καί ὑπόσχεται, ὅτι κοντά του θά περάσουν ζωή χαρισάμενη. Τό παράξενο ἐδῶ εἶναι, πώς ὁ Κύριος καλεῖ τούς ἀνθρώπους κοντά του, ἀλλά ὑπόσχεται σταυρό, δηλαδή ταλαιπωρίες, κόπους καί βάσανα.
Τό διάγγελμά του τό ξεκίνησε μέ τό ὅστις θέλει... Ὁ Χριστός δέν βιάζει καί δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Δέν τόν παίρνει ἀπό τό αὐτί, γιά νά τόν ὁδηγήσει στήν πίστη, νά τόν βάλει μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄν θέλεις πιστεύεις, ἄν θέλεις δέν πιστεύεις. Ἄν θέλεις ἀκολουθεῖς τόν Χριστό, ἄν θέλεις δέν τόν ἀκολουθεῖς. Ἀλλά ἀπό τήν ὥρα πού εἶπες ὅτι πιστεύεις, πρέπει νά εἶσαι συνεπής καί νά ἐκτελεῖς κατά γράμμα, νά ἀκολουθεῖς μέ συνέπεια τά παραγγέλματα τοῦ Κυρίου.
Ἄς δοῦμε τό δεύτερο ἀπό τά τρία σημεῖα τοῦ διαγγέλματος. Ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ. Μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας, ὅπως Ἐκεῖνος σήκωσε τόν δικό του Σταυρό.
Ποιός εἶναι ὁ σταυρός, πού πρέπει νά σηκώνουμε; Πάντως σταυρός δέν εἶναι ἡ καλοπέραση, ἡ ἄνεση καί τά χρήματα. Αὐτά, ἄν τό καλοσκεφτοῦμε εἶναι μεγαλύτερος πειρασμός ἀπό τά δυσάρεστα, γιατί μέ αὐτά ξεχνοῦμε τόν Θεό καί μᾶς ὁδηγοῦν εὐκολώτερα στήν ἁμαρτία.
Σταυρός σημαίνει κόπο καί μόχθο, ἱδρώτα καί ἀγώνα. Ἀπό τήν ὥρα πού γεννηθήκαμε μέχρι τήν ὥρα πού κλείσουμε τά μάτια μας καί θά στηθεῖ ἕνας σταυρός πάνω στό μνῆμα μας, πρέπει νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας.
Σταυρός εἶναι ἡ τίμια ἐργασία μας. Ὅταν οἱ ἄλλοι κάθωνται ἀναπαυτικά στά καφενεῖα ἤ στίς καφετέριες ἤ ἀκόμη κλέβουν καί παρανομοῦν, γιά νά ἀποκτήσουν περισσότερα χρήματα ἐνῷ ἐσύ ἐργάζεσαι φιλότιμα καί μέ τόν τίμιο ἱδρώτα σου ποτίζεις τά ἔργα τῶν χειρῶν σου,  εἶναι σταυρός.
Ὁ δάσκαλος, πού δέν ἀδιαφορεῖ, ἀλλά προσπαθεῖ νά διδάξει παιδιά ἰδιότροπα καί κακομαθημένα, ἔχει σταυρό. Ὁ γιατρός καί ἡ νοσοκόμα, πού ἐξασκοῦν σωστά τό ἱερό λειτούργημά τους καί δέν ἐκμεταλλεύονται τόν πόνο τῶν ἀσθενῶν, σηκώνουν σταυρό.
Ὁ ἱερεύς, πού ἀγωνίζεται νά βάλει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τόν Χριστό κι᾿ ἐκεῖνοι νεώτεροι καί μεγαλύτεροι, ἤ ἀκόμη καί μικρά παιδιά τόν εἰρωνεύονται καί τόν χλευάζουν, σηκώνει σταυρό.
Τόν σταυρό του σηκώνει καί ὁ ἄρρωστος, πού δέν εἶναι στό κρεββάτι τοῦ πόνου γιά μία ἤ δύο μέρες, ἀλλά ἑβδομάδες, μῆνες ἤ καί χρόνια ἀκόμη.
Θέλετε καί ἄλλους σταυρούς; Σταυρός εἶναι ὅταν ἔχεις τύρανο ἄνδρα ἤ δύστροπη γυναίκα καί ὅμως ὑπομένεις τίς δυσκολίες μέ καρτερία καί πίστη στό Θεό. Σταυρός εἶναι ἡ πολυτεκνία, ὅταν δέν σκοτώνεις ἀθῶες ὑπάρξεις καί δέν γεμίζεις μέ τίς ἐκτρώσεις τά δοχεῖα τῶν ἀπορριμάτων στίς κλινικές καί τά νοσοκομεῖα.
Σταυρός εἶναι ἡ ἔντιμη χηρεία. Ὅταν σέβεσαι τήν μνήμη τοῦ ἀνθρώπου σου καί φοβᾶσαι τόν Θεό.
Ἀκόμη, σταυρός  εἶναι νά πολεμᾶς τά πάθη σου, τίς κακίες καί τά ἐλαττώματά σου. Ὅταν ἀγωνίζεσαι νά σταματήσεις ἤ τοὐλάχιστον νά ἐλαττώσεις τίς ἁμαρτίες.
Σταυρός εἶναι, νά ἐκκλησιάζεσαι τακτικά καί ἔγκαιρα, νά νηστεύει σωστά, νά ξεγυμνώνεις τήν ψυχή σου μπροστά στόν πνευματικό καί γενικά νά ζεῖς χριστιανική ζωή, νά κουράζεσαι γιά τά πνευματικά καί τήν ψυχή σου.
Αὐτοί εἶναι λίγοι ἀπό τούς πολλούς σταυρούς, πού ὑπάρχουν καί πού ὁ καθένας πρέπει νά σηκώνει τόν δικό του σταυρό. Ἔτσι σωζόμαστε, ἔτσι μᾶς ἀναγνωρίζει ὁ Κύριος γιά δικούς του ἀνθρώπους, ἔτσι μιμούμεθα τόν Χριστό, πού Αὐτός πρῶτος σήκωσε τόν δικό του Σταυρό γιά ὅλους ἐμᾶς.
Ἀγαπητοί μου,
Ὑπάρχουν χριστιανοί, πού παραπονοῦνται, ὅτι ὁ σταυρός τους εἶναι βαρύς. Αὐτό δέν εἶναι σωστό. Κάποτε ἕνας ἐγόγγυζε καί ἔλεγε. Γιατί Θεέ μου, σέ μένα τέτοιες δοκιμασίες; τόση δυστυχία; Εἶναι πολύ μεγάλος ὁ σταυρός, πού μοῦ ἔδωσες. Δέν τόν ἀντέχω.
Μιά μέρα τόν πῆρε ὁ ἄγγελός του καί πῆγαν σέ μία μεγάλη πεδιάδα, γεμάτη σταυρούς διαφόρων μεγεθῶν. Διάλεξε, τοῦ εἶπε μόνος σου ἕναν, ὅποιον θέλεις. Κοίταξε ἀπ᾿ἐδῶ, διάλεξε ἀπ᾿ ἐκεῖ, τελικά πῆρε ἕναν πού τοῦ φάνηκε ὁ πιό ἐλαφρύς. Αὐτόν θά πάρω εἶπε. Ἔ, τοῦ ἀπάντησε ὁ ἄγγελος, αὐτός εἶναι ὁ δικός σου.  Ὁ Θεός σοῦ ἔδωσε τόν ἐλαφρύτερο, νά τόν σηκώνεις καί νά εὐχαριστεῖς τόν Θεό. Τό λέμε κι᾿ ἐμεῖς μέ διαφορετικά λόγια. Πᾶς κάπου νά πεῖς τόν πόνο σου καί βρίσκεις μεγαλύτερο πόνο.
Ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεό καί γιά τά εὐχάριστα καί γιά τά δυσάρεστα. Νά τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθάει, νά μᾶς ἐνισχύει νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί δι᾿ αὐτοῦ νά μᾶς ὁδηγεῖ στήν σωτηρία. Ἀμήν.-


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14-9-2011)


Τό ἔτος 326 μ.Χ. ἡ ἁγία Ἑλένη πῆγε στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό γιά τίς νίκες καί τούς θριάμβους τοῦ γυιοῦ της Μ. Κωνσταντίνου. Θεῖος ζῆλος τήν ἔκανε νά χτίσει 365 Ἐκκλησίες καί Μοναστήρια, γιά νά γιορτάζει κάθε μέρα τοῦ χρόνου καί ἕνα. Παράλληλα ἔκανε ἔρευνες-ἀνασκαφές, γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Μετά ἀπό πολλούς κόπους καί περιπέτειες βρέθηκαν καί οἱ τρεῖς σταυροί. Ποιός ὅμως ἦταν τοῦ Χριστοῦ; Ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος μέ πολλούς ἱερεῖς ἔκαναν δέηση, γιά νά τούς τό ἀποκαλύψει ὁ Θεός. Κάποια φορά περνοῦσε ἀπό ἐκεῖ μία κηδεία. Εἶχε πεθάνει μία εὐσεβής γυναίκα. Πῆραν τούς σταυρούς καί σταύρωσαν, ἄγγιξαν τό σῶμα τῆς κεκοιμημένης. Στούς δύο πρώτους δέν ἔγινε τίποτε. Στό ἄγγιγμα τοῦ τρίτου ἡ πεθαμένη γυναίκα ἀμέσως σηκώθηκε, ἀναστήθηκε. Ἔτσι κατάλαβαν, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου.
Σάν ἀστραπή διαδόθηκε ἡ εἴδηση καί πολύς κόσμος ἀπό ὅλα τά μέρη τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Παλαιστίνης συνέρρεαν, γιά νά προσκυνήσουν τό Τίμιο Ξύλο. Ὅμως ἀπό τόν συνωστισμό συνέβαιναν πολλά δυστυχήματα. Δυστυχῶς αὐτό γίνεται καί σήμερα. Πολλοί χριστιανοί μας δημιουργοῦν μεγάλη φασαρία καί ἀταξία κατά τήν θεία λειτουργία μέσα στούς Ναούς κι᾿ εἶναι πολύ κακό αὐτό. Ἔτσι πῆραν τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν ὕψωσαν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, γιά νά τόν δοῦν ὅλοι οἱ πιστοί. Τήν ὥρα ἐκείνη ὅλοι μαζί προσκυνοῦσαν καί ἔλεγαν τό Κύριε ἐλέησον. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς σήμερα κατά τήν τελετή τῆς ὑψώσεως λέμε πολλές φορές τό Κύριε ἐλέησον.
Πάνω ἀπό τό σημεῖο πού ἦταν ὁ Τίμιος Σταυρός φύτρωσε ἕνα φυτό πού εὐωδίαζε καί κατά κάποιο τρόπο ὑπεδείκνυε, πρόδιδε τήν θέση τοῦ Σταυροῦ. Οἱ Ἑβραῖοι τό ἔκοβαν καί τό πετοῦσαν, ἀλλά ἐκεῖνο ξαναέβγαζε νέα βλαστάρια. Καί ἐπειδή ἦταν πάνω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, τό φυτό αὐτό ὀνομάσθηκε βασιλικός. Ἀπό τότε πάντοτε συνοδεύει τόν Τίμιο Σταυρό σέ κάθε περίπτωση, εἴτε εἶναι τοῦ Σταυροῦ,εἴτε κάνουμε ἁγιασμό ἤ ὅ,τι δήποτε ἄλλο. Αὐτή ἡ τελετή ἔγινε στίς 14 Σεπτεμβρίου, γι᾿ αὐτό καθιερώθηκε αὐτήν τήν ἡμέρα νά ὑψώνουμε κι᾿ ἐμεῖς τόν Τίμιο Σταυρό.
Αὐτή ἡ ὕψωσις εἶναι ἡ δεύτερη. Ἡ πρώτη ἦταν τότε πού ὑψώθηκε στόν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ καί σταυρώθηκε πάνω του ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τότε ἔσχισε τό χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τότε ἔδωσε σέ ὅλους τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Τότε συνέτριψε τήν δύναμη τοῦ διαβόλου. Τότε κατήργησε τόν θάνατο καί ἄδειασε τά μνήματα.
Ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε καί ἄλλη ὕψωση. Τό 614 οἱ Πέρσες κατέλαβαν τά Ἱεροσόλυμα καί ὁλόκληρη τήν Παλαιστίνη. Ἔκαψαν, σκότωσαν, λεηλάτησαν. Πῆραν αἰχμαλώτους καί μεταξύ αὐτῶν τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ζαχαρία. Ἅρπαξαν πολλά λάφυρα καθώς καί τόν Τίμιο Σταυρό. Δεκατρία χρόνια ἀργότερα ὁ εὐσεβέστατος αὐτοκράτορας Ἡράκλειος ἔκανε ἱερό πολεμο ἐναντίον τους καί τούς νίκησε. Κατόρθωσε νά ἐλευθερώσει τόν Πατριάρχη καί νά φέρει πίσω στά Ἱεροσόλυμα τόν Τίμιο Σταυρό. Περίμενε τήν 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 629, γιά νά ὑψώσει καί πάλι στόν Γολγοθᾶ τόν Τίμιο Σταυρό.
Ὅμως καθώς ἀνέβαινε τά σκαλοπάτια σκόνταψε καί ἔπεσε τό στέμα ἀπό τό κεφάλι του. Τό ἐθεώρησε σάν ὑπόδειξη καί ὑπενθύμιση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι βασιλιάς ἐδῶ εἶναι ὁ ἴδιος. Ἔτσι ὁ Ἡράκλειος ἀνέβηκε τόν Γολγοθᾶ ἀσκεπής, χωρίς τό στέμα του.  Μάλιστα ἀπό τότε ὁ Πατριάρχης καί οἱ οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, ὅταν λειτουργοῦν, δέν φοροῦν μίτρα, ἀλλά τό ταπεινό μοναχικό ἐπανωκαλύμαυχο.
Μετά ἀπό αὐτά ὁ Πατριάρχης τεμμάχισε τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν μοίρασε σέ πολλά μέρη, γιατί θεώρησε ὅτι τό Τίμιο Ξύλο ἀνήκει σέ ὅλον τόν κόσμο. Μία ἐσχατολογική προφητεία λέει, ὅτι κατά τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου, ἕνα ἀπό τά συγκλονιστικά γεγονότα πού θά γίνουν εἶναι, ὅτι ὅλα αὐτά τό κομμάτια ἑνωθοῦν πάλι σέ ἕνα καί θά σχηματίσουν κανονικά τόν Τίμιο Σταυρό, ὅπως ἦταν στήν ἀρχή. Σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ  ἱεροῦ Χρυσοστόμου οἱ διαστάσεις του ἦταν 4,50Χ2,40 καί τό πάχος του μία σπιθαμή.
Γιά νά τελειώσουμε ὅμως πρέπει νά ποῦμε, ὅτι ἔχουμε καί μία ἀκόμη ὕψωση. Νά ὑψώσουμε τόν Τίμιο Σταυρό μέσα στήν ψυχή μας, γιά νά πολεμοῦμε μέ αὐτόν καί νά νικοῦμε τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο. Ἀπό τότε πού ὁ Χριστός καρφώθηκε καί πέθανε πάνω σ᾿ αὐτόν, ἔγινε ὅπλο ἐναντίον ἐκείνων πού τό χρησιμοποιοῦσαν. Ὅπλο ἐναντίον τῶν ἀπίστων καί εἰδωλολατρῶν. Θά μποροῦσε νά ἀποβεῖ ὅπλο καί ἐναντίον μας, ἄν ἐμεῖς δέν προσέχουμε τήν ζωή μας, ἄν δέν τόν ἀσπαζώμαστε μέ μεγάλη εὐλάβεια, ἄν δέν τόν σχηματίζουμε κανονικά στό σῶμα μας. Γράφει τό Πηδαλιο: Ὁ Τίμιος Σταυρός προσκυνεῖται δεύτερος μετά τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Προσκυνοῦντες τόν Σταυρόν, προσκυνοῦμεν τόν Ἐσταυρωμένο Χριστό.
Ἀγαπητοί μου,
Ψάλλουμε στό σημερινό ἀπολυτίκιο, Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου... Τί θέλει νά μᾶς πεῖ αὐτό; Ὅτι ὁ λαός ἀνήκει στόν Θεό καί ὄχι στούς κοσμικούς ἄρχοντες. Εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως οἱ ἄρχοντες δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα νά συμπεριφέρωνται στόν λαό σάν νά εἶναι κτῆμα τους, ἰδιοκτησία τους καί νά τόν κατευθύνουν ὅπου αὐτοί θέλουν. Πολύ δέ περισσότερο δέν μποροῦν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό, νά ψηφίζουν ἀντιχριστιανικούς νόμους ἤ νά βάζουν στό περιθόριο τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀρχηγός καί βασιλιάς μας εἶναι μόνο ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος μέ τό σκῆπτρο τοῦ Σταυροῦ μᾶς ὁδηγεῖ στήν Βασιλεία του, στόν Παράδεισο. Ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι προστατευτική, ἀλλά καί ἁγιαστική. Αὐτός νά φυλάει ὅλους μας, τίς οἰκογένειές μας καί τά παιδιά μας, τό Ἔθνος μας, τήν Πατρίδα μας, τήν οἰκουμένη ὅλη. Ἀμήν.-



Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακή Θ΄Ματθαίου (14-8-2011)



Ὅλα τά Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν τοῦ καλοκαιριοῦ μᾶς παρουσιάζουν κάποιο θαῦμα πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ὅλα αὐτά σκοπό ἔχουν νά ἀποδείξουν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός. Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἴδαμε τόν Χριστό νά περπατάει πάνω στά ἀφρισμένα κύματα τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας. Μέ τήν ἄδεια καί τήν ἐντολή του ἄρχισε νά περπατάει καί ὁ Πέτρος καί στό τέλος ὁ Χριστός κατέπευσε τήν τρικυμία τῆς θαλάσσης.
Προκαλεῖ μεγάλο θαυμασμό ἡ τόλμη καί τό θάρρος πού ἐπέδειξε ὁ Πέτρος, ὅταν ζήτησε νά περπατήσει πάνω στά ἀγριεμένα κύματα. Ὁ ἴδιος γνώριζε ἀπό θάλασσα. Εἶχε πικρή πείρα ἀπό τούς θυμούς καί τίς φουρτοῦνες της. Καί ἄλλη φορά κινδύνεψαν νά πνιγοῦν καί κατέφυγαν στήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτρεξαν κοντά του καί ζήτησαν ἀπεγνωσμένα τήν βοήθειά του: Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα.
Τί τόν ἔκανε τώρα νά ἀψηφήσει τόν κίνδυνο καί τόν φόβο τοῦ καταποντισμοῦ; Τί ἄλλο; παρά ἡ μεγάλη ἀγάπη, πού ἔτρεφε στόν Διδάσκαλο. Εἶχε ἔντονη τήν ἐπιθυμία νά σπεύσει πρός συνάντηση τοῦ Χριστοῦ. Πρῶτος αὐτός νά πάει κοντά του. Καί αὐτή ἡ ἀγάπη τόν παρακινεῖ σ᾿ αὐτό τό τολμηρό ἔργο. Τό ἴδιο ἔκανε καί κάποια ἄλλη φορά, ὅταν ἔπεσε στό νερό, γιά νά πάει κολυμπώντας γρηγορότερα ἀπό τούς ἄλλους μαθητές, ὅταν ὁ Κύριος περίμενε στήν παραλία.
Τό ζήτησε αὐθόρμητα, μέ λαχτάρα ρίχτηκε στό νερό, ἀλλά ἡ ὀλιγοπιστία του παρά λίγο νά τοῦ στοιχίσει, ὄχι μόνο τήν χαρά νά πάει κοντά στόν Χριστό, ἀλλά νά χάσει καί τήν ἴδια τήν ζωή του.
Ξεκίνησε μέ μεγάλη πίστη, πέτυχε κάτι ἀδιανόητο γιά τήν ἀνθρώπινη λογική, μά δέν τά κατάφερε μέχρι τό τέλος, γιατί δέν ἔμεινε σταθερός στήν προηγούμενη ἰσχυρή πίστη.
Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο δίδαγμα γιά μᾶς. Γιατί κι᾿ ἐμεῖς κάποιες φορές ξεκινᾶμε μέ κάποιο ζῆλο καί πόθο τήν χριστιανική μας ζωή. Θέλουμε νά πᾶμε κοντά στόν Χριστό μέ ἐνθουσιασμό. Παίρνουμε τόν δρόμο, γιά νά τόν πλησιάσουμε, νά συναντηθοῦμε μαζί του ἄλλος τό πρωΐ, ἄλλος τό μεσημέρι καί ἄλλος στό δειλινό τῆς ζωῆς μας. Ὅμως ὁ δρόμος αὐτός δέν εἶναι στρωμένος πάντοτε μέ ροδοπέταλα. Ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς εἶναι ἀνηφορικός καί δύσκολος. Συχνά συναντοῦμε καταιγίδες, μᾶς χτυποῦν τά ἀγριεμένα κύματα. Πῶς τό λέει ὁ ψαλμωδός; Τοῦ βίου τήν θάλασσαν ὑψουμένην καθορῶν. Τότε ὁ ζῆλος μας μαραίνεται, ὁ ἐνθουσιαμός μᾶς ἐγκαταλείπει καί ὀπισθοχωροῦμε.
Ἡ ὀλιγοπιστία καί ἡ ἀμφιβολία κυριεύει κάποιες φορές ἀκόμη καί τούς χριστιανούς, τούς πνευματικούς ἀνθρώπους. Φαίνεται πώς ὁ ἄνθρωπος δέν στηρίζεται πάντοτε στήν ἀγάπη καί στήν προστασία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἐνθυμεῖται πάντοτε τήν παντοδυναμία του. Ἀκολουθεῖ ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ ἀνθρώπινη λογική.
Ὅμως, ἀγαπητοί μου, πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι σ᾿ αὐτήν τήν προσπάθειά μας δέν εἴμαστε μόνοι. Στό τιμόνι τῆς ζωῆς μας στέκει ὁ Χριστός καί μακάρι νά ἀφήναμε νά μᾶς ὁδηγοῦσε πάντοτε αὐτός. Εἶναι ἕτοιμος νά ἁπλώσει τό παντοδύναμο καί προστατευτικό χέρι του, γιά νά μᾶς βοηθήσει. Ἐκεῖνος πού ἐνίσχυσε τόν Πέτρο νά περπατήσει πάνω στά κύματα, ὁ ἴδιος θά τόν ἐνίσχυε νά ἀντισταθεῖ καί στόν ἰσχυρό ἄνεμο. Ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη στό Χριστό εἶναι σωσίβιο, πού ὁδηγεῖ στήν γαλήνη καί στήν σωτηρία. Ἐκεῖνος ἄλλωστε μᾶς τό ὑποσχέθηκε  καί δέν παίρνει τόν λόγο του πίσω, ὅπως συνήθως κάνουμε ἐμεῖς. Οὐ μή σέ ἀνῶ, οὐδ᾿ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω.
Κάποτε, λέει μιά ἱστορία, ἕνας χριστιανός παραπονιόταν στόν Θεό. Εἶπες ὅτι θά με βοηθήσεις, θά εἶσαι πάντοτε μαζί μου, δέν θά μέ ἀφήσεις στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μου, μά δέν τό ἔκανες. Τόν πῆρε ὁ Θεός ἀπό τό χέρι καί πήγαιναν πρός τά πίσω στόν δρόμο τῆς ζωῆς του. Βλέπεις, τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Στόν δρόμο φαίνονται δύο ἴχνη, δύο πατημασιές, οἱ δικές μου καί οἱ δικές σου. Νά ὅμως, εἶπε ὁ ἄνθρωπος,  στίς δύσκολες ὧρες οἱ πατημασιές εἶναι ἑνός, πού σημαίνει εἶναι οἱ δικές μου. Τότε ἦταν πού μέ ἐγκατέλειψες. Ὄχι, τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Οἱ πατημασιές αὐτές εἶναι δικές μου. Καί ἐγώ πού ἤμουν; ρώτησε μέ ἀπορία ὁ ἄνθρωπος. Στίς δύσκολες στιγμές, τοῦ ἀπάντησε ὁ Θεός, σέ εἶχα στά χέρια μου, ἤσουν μέσα στήν ἀγκαλιά μου!
Ἀγαπητοί μου,
Μή λησμονοῦμε ποτέ, ὅτι ὁ Θεός εἶναι πάντοτε παρών, ἕτοιμος νά ἐπέμβει καί νά μᾶς βοηθήσει. Ἡ πίστη  μας καί ἡ ἐμπιστοσύνη στό Θεό γίνονται τόσο ἄγκυρα, ὅσο καί σανίδα σωτηρίας. Μόνο πού δέν ἀρκεῖ ἡ ἄγκυρα ἤ ἡ σανίδα. Πρέπει νά ἀξιοποιήσουμε σωστά καί τά δύο. Ἄν δέν ρίξουμε, δέν ἀπελευθερώσουμε τήν ἄγκυρα ἤ δέν ἀγκαλιάσουμε τήν σανίδα, ἐμεῖς οἱ ναυαγοί τῆς ζωῆς δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε. Ὁ καταποντισμός θά εἶναι βέβαιος. Ὅμως, ὅπου καί ἄν στραφοῦμε, θά δοῦμε τό στιβαρό χέρι τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό μή ἀφήνουμε τόν ἄνεμο ὀλιγοπιστίας νά σκορπίσει τήν πίστη μας. Μή μᾶς τρομοκρατοῦν τά κύματα τῆς ἀπελπισίας. Κάθε φορά πού διαπιστώνουμε κάποιο πρόβλημα, κάποιο φόβο, νά στρέφουμε βλέματα, νοῦ καί καρδιά, στόν Χριστό καί νά φωνάζουμε σάν τόν Πέτρο. Κύριε, σῶσον.  Νἄμαστε βέβαιοι, ὅτι ἡ ἀπάντηση θά ἔρθει πολύ σύντομα. Ἀμήν.-


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακή ΣΤ΄Ματθαίου (24-7-2011)



Ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἀγαπητοί μου, μᾶς διηγήθηκε ἕνα θαῦμα, πού ἔκανε ὁ Κύριος. Ἕνα εἶπα; Λάθος. Δύο θαύματα ἔκανε. Τό ἕνα φαίνεται, τό ἄλλο δέν φαίνεται. Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄλλες φανερές καί ἄλλες κρυφές. Σέ μία εὐχή τῆς Θείας Λειτουργίας εὐχαριστοῦμε τόν Θεό ὑπέρ τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, πού μᾶς ἔκανε.
Τό ἕνα θαῦμα ποιό εἶναι; Θεράπαυσε τόν παράλυτο. Τό σῶμα πού ἦταν σάν νεκρό, μέ τό πού πλησίασε ὁ Χριστός καί ἄκουσε τήν φωνή του, σάν νά τό διαπέρασε ἡλεκτρικό ρεῦμα, ἀμέσως τινάχτηκε ὄρθιο, στάθηκε στά πόδια του, πῆρε τό κρεββάτι στήν πλάτη καί τράβηξε γιά τό σπίτι του. Τό θαῦμα αὐτό τό εἶδαν ὅλοι καί δόξασαν τόν Θεό.
Ποιό εἶναι τό ἄλλο θαῦμα; Θεράπευσε τήν ψυχή τοῦ παραλύτου ἀνθρώπου. Μιά ψυχή, πού ἦταν παράλυτη καί αὐτή κάτω ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν, τήν ἀνέστησε. Τήν ψυχή, πού ἦταν καί αὐτή βαριά ἄρρωστη τήν ἔπλυνε καί τήν θεράπευσε. Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.  Αὐτό τό θαῦμα δέν τό εἶδαν ἄνθρωποι. Μάλιστα οἱ φαρισαῖοι πού παρακολουθοῦσαν πάντοτε τόν Χριστό, γιά νά τόν κατηγορήσουν καί πάλι τόν παρεξήγησαν. Τί λέει αὐτός; Τί κάνει; Ποιός νομίζει ὅτι εἶναι; Μέ αὐτά πού λέει βλασφημεῖ, ἀφοῦ μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Τά ἔλεγαν ὅλα αὐτά, γιατί δέν πίστευαν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως αὐτό πού δέν εἶδαν ἄνθρωποι, τό εἶδαν ἄγγελοι. Τί εἶδαν; Ἕναν μαῦρο κόρακα νά γίνεται κατάλευκο περιστέρι. Ὁ παράλυτος ἔννοιωσε τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί στό σῶμα καί στήν ψυχή. Αἰσθάνθηκε νά φεύγει ἀπό πάνω του τό βαρύ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, γι᾿ αὐτό καί ἀνάλαφρος πλέον πετάχτηκε ὄρθιος.
Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Ἐντεῦθεν μανθάνομεν, ὅτι ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέθη τό νόσημα. Ἡ ἀσθένειά του προῆλθε ἀπό τίς ἁμαρτίες, πού ἔκανε ὁ ἄνθρωπος αὐτός. Βλέπουμε κι᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, πῶς ἡ ἁμαρτία εἶναι τό μεγαλύτερο, τό χειρότερο κακό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι φαρμάκι, εἶναι τό πλέον ἰσχυρό δηλητήριο. Ὅπου πέφτει κάνει μεγάλη ζημιά. Προκαλεῖ τήν μεγαλύτερη καταστροφή. Σακατεύει τό σῶμα μά καί τήν ἀθάνατη ψυχή. Πόσο ὡραῖα ἀναφέρεται στήν παράκληση τῆς Παναγίας!  Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή.
Τί ἄλλο εἶναι ἡ ἁμαρτία; Εἶναι δαπανηρή. Παραπονεῖται ὁ κόσμος, ὅτι δέν ἔχει χρήματα. Σήμερα μάλιστα ἀκόμη περισσότερο. Σκεφθήκαμε ποτέ γιατί δέν ἔχουμε χρήματα; γιατί δέν μᾶς φτάνουν τά χρήματα; Γιατί εἴμαστε σπάταλοι. Γιατί ἡ ἁμαρτία εἶναι δαπανηρή, πολυέξοδη. Μᾶς τρώει τά χρήματα ἡ ἁμαρτία.
Γιά νά ὑπολογίσουμε πόσα ξοδεύουμε στό κάπνισμα καί στό ποτό; Πόσα ξοδεύουν οἱ γυναῖκες στά μπογιατίσματα καί στά κοσμήματα; Εἶναι τόσο πολύ ἀπαραίτητα ὅλα αὐτά; Πόση σπατάλη γίνεται στό φαγητό, ἀφοῦ τό μεσημεριανό φαγητό δέν τό τρῶνε οἱ πιό πολλοί τό βράδυ, οὔτε τό ψωμί τῆς προηγούμενης ἡμέρας; Τά θέλουν ὅλα φρέσκα. Τά φαγητά πού πετᾶμε στούς κάδους τῶν ἀπορριμάτων, φτάνουν νά χορτάσουν ὅλην τήν φτωχολογιά. Ἄν εἴχαμε ἀγάπη καί κάμναμε λίγη οἰκονομία, φτωχός δέν θά ὑπῆρχε στόν κόσμο.
Μάντις δέν εἶμαι, οὔτε προφήτης. Νά ξέρετε ὅμως ὅτι θά ἔρθει πείνα. Θά πέσει λιμός. Ὄχι ὅπως τό 41 ἀπό τούς Γερμανούς, ἀλλά ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ὁ κόσμος θά πεινάσει, γιατί δέν ἔμαθε νά κάνει οἰκονομία, νά εἶναι λιτοδίαιτος, νά νηστεύει, νά ζεῖ μέ ἐγκράτεια ὅπως ζητάει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία.
Ἐντύπωση μεγάλη μοῦ κάνουν τά λόγια τοῦ Κυρίου μας. Ὅταν χόρτασε στήν ἔρημο πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς γυναικῶν καί παιδίων, περίσσεψαν δώδεκα κοφίνια γεμᾶτα μέχρι ἐπάνω. Τί τούς εἶπε ὁ Χριστός; Μαζέψτε τά ὅλα. Μή χαθεῖ οὔτε ἕνα κομμάτι.
Συνεχίζουμε. Στά νυκτερινά κέντρα τῆς ἁμαρτίας λίγα χρήματα ξοδεύονται; Στά καζίνα, στά αἰσχρά θεάματα, στίς ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις λίγα χρήματα ξοδεύονται; Οἱ ἄσωτοι οἰκογενειάρχες δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν οἰκογένειά τους, τί ἀνάγκες ἔχουν τά παιδιά τους, ἀλλά ξοδεύουν ἄφθονα  χρήματα στίς ἀνήθικες γυναῖκες, μέ τίς ὁποῖες ἔμπλεξαν καί ἔχουν παράνομο δεσμό. Ἡ ἁμαρτία ἔχει ἔξοδα. Ἡ τίμια ἐργασία βγάζει λίγα χρήματα, ἐνῷ μία διεφθαρμένη, ὑποτίθεται, καλλιτέχνις  βγάζει ἑκατομμύρια καί ἀδειάζει τά πορτοφόλια ἀπό τά θύματά της, πού καταντοῦν κορόϊδα.
Ἀκόμη σκέφτονται πολλοί γονεῖς, πρέπει νά στείλουμε τό παιδί μας στό καράτε. Δέν φτάνει πού χτυπάει μέ τά λόγια, πού σπάει κόκκαλα μέ τήν γλῶσσα, πρέπει νά μάθει νά χτυπάει μέ χέρια καί πόδια. Πρέπει νά στείλουμε τά παιδιά μας στό μπαλέτο, στή ζωγραφική, νά μάθει μουσικά ὄργανα καί τόσα ἄλλα. Ὄχι γιατί εἶναι ἀπαραίτητα, ἀλλά ἀπό ἐγωισμό, ἀπό ματαιοδοξία καί ἐπίδειξη. Πῶς, θά πάει τό παιδί τοῦ γείτονα καί δέν θά πάει τό δικό μας; Αὐτοί εἶναι καλύτεροι ἀπό ἐμᾶς; Νά φανοῦμε ἐμεῖς κατώτεροι ἀπό τήν γειτόνισσα; Αὐτή εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐγωισμός μας.
Κι
᾿ ἔπειτα εἶναι τόσο πολύ ἀπασχολημένα καί κουρασμένα τά καημένα, ὥστε δέν μποροῦν νά ἔρθουν στήν Ἐκκλησία, δέν ἔχουν χρόνο γιά νά πᾶνε στό Κατηχητικό. Ἀφοῦ κάνουν τόσα πολλά σπουδαῖα, ἄς ἀφήσουν  κατά μέρος τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, δέν χάλασε δά καί ὁ κόσμος.
Θά μποροῦσα καί ἄλλα πολλά νά σᾶς ἀναφέρω, ἀλλά φτάνουν αὐτά γιά σήμερα. Πάντως νά μᾶς μείνει, νά θυμώμαστε ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι πολυέξοδη καί πολυδάπανη. Δέν πᾶμε καλά στά οἰκονομικά, γιατί δέν πᾶμε καλά στά πνευματικά. Ἡ πνευματική κρίση ἔφερε τήν οἰκονομική κρίση. Ὅσο δέν γυρίζουμε κοντά στό Θεό μας, πού τόν ξεχάσαμε, θά πηγαίνουμε ἀπό τό κακό στό χειρότερο.
Ἕνας κάποτε δέν πίστευε, ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε τό νερό κρασί. Αὐτό δέν γίνεται, ἐπέμενε. Κάποιος ἄλλος τοῦ εἶπε, γίνεται, εἶναι ἀλήθεια αὐτό. Σ᾿ ἐμένα ὁ Χριστός ἔκανε τό κρασί τετράδια, βιβλία, παπούτσια, ροῦχα κλπ. Πῶς ἔγινε αὐτό; Ὅσο ζοῦσα μέσα στήν ἁμαρτία, ξόδευα γιά τό πιοτό μου καί ἀδιαφοροῦσα γιά τίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν καί τῆς οἰκογένειάς μου. Ἀπό τότε πού πίστεψα ἀληθινά στόν Χριστό, μετάνοιωσα καί ἄφησα τό κρασί. Τώρα ἐνδιαφέρομαι μόνο γιά τίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν μου. Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι πάντοτε ὑπάρχει ἐλπίδα καί αὐτή εἶναι ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν. Νά γυρίσουμε κοντά του καί τότε ὅλα μέ τήν εὐλογία Του θά πᾶνε καλά. Ἀμήν.